"Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια".

Τα απίστευτα λόγια σου με σοκάρουν, αλλά αυτό δεν είναι είδηση.
Σε ευχαριστώ ολόψυχα για την εξαιρετική τιμή. Γιατί αυτή είναι όλη δική μου.
"Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια".
Τα σέβη μου, Panagiotis Hadjistefanou!

"Είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης ο Plasticobilism- θα σκίζονται τα μουσεία για την δουλειά του, οι σοβαροί συλλέκτες θα έπρεπε ήδη να χτυπιούνται ποιος θα πρωτοπάρει έργο του. Πρόκειται για το εξελικτικό στάδιο που προέκυψε από την διασταύρωση του Delacroix και του Jeff Koons. Είναι εθνικής και ιστορικής σημασίας τα έργα του, αλλά και καλλιτεχνικά άρτια. Αν είχα λεφτά θα ήμουν σίγουρα ένας από τους Μαικήνες του. Προς το παρόν είναι μεγάλη μου τιμή που καταδέχεται το Νόστιμον ἦμαρ για να δημοσιεύει τα αριστουργήματά του.
Η κατάκτηση επί του εννοιολογικού πεδίου εκ μέρους του Plasticobilism έγκειται στο γεγονός ότι εμβολιάζει την ανθρωπιστική διαμαρτυρία του Delacroix στο ιδιωτικό πένθος που εκφράζουν τα μνημεία στην προδομένη αθωότητα που κατασκευάζει ο Koons.
Και ο Koons και ο Delacroix είναι σπαραχτικοί καλλιτέχνες, εστιάζουν στην συνείδηση της απόγνωσης, η διαφορά τους είναι ότι ο πρώτος κοιτάει την δημόσια σφαίρα, ο δεύτερος πενθεί το παιδί που πέθανε μέσα του. Ο δολοφόνος παραμένει πάντα ο ίδιος, η πραγματικότητα που εκδικείται με γλαφυρό πάντα τρόπο - στην πρώτη περίπτωση μια αυτοκρατορικής αίγλης φάμπρικα θανάτου, στην δεύτερη ένα ζαχαρωτό σπίτι όπου ο Χάνσελ και η Γκρέτελ θα συναντήσουν τον θάνατο που καραδοκεί υποδυόμενος την τεχνητή ευφορία.
Αυτή η εικαστική και θεωρητική γέφυρα που χτίζεται μεταξύ του δημόσιου - δη του καταγγελτικού - και του εσωστρεφούς θρήνου είναι ριζοσπαστική κατάκτηση εκ μέρους του Πλαστικόμπιλισμ."