Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Η μπαλάντα του 2016. Που πήγανε όλα σκατά.

"Ξέρω έναν γέρο τρελό, τσάντα κρατάει/
Η πόλη τοπίο θολό, μα αυτός προσπερνάει/
Περνά τα φανάρια ανοιχτά, δεν σταματάει/
Σκουπίδια μαζεύει συχνά, κανείς δεν ρωτάει
Μήπως πεινάει...

Μα ο γέρος μιλάει δυνατά, γελάει και κλαίει/
Πως είμαστε όλοι σκατά, αλήθεια μας λέει/
Πολέμησε, λέει, στα βουνά, και κάπου στην Κρήτη
"Φύγε, αλήτη! Φύγε, ρε αλήτη!"

Μα ο γέρος δεν πάει πουθενά, λέει ένα "ΟΧΙ"
Και περνά, και περνά...

Ο γέρος με πιάνει σφιχτά, τον λένε Δημήτρη/
Με ρώτησε αν έχω λεφτά, κι αν έχω σπίτι/
Κοιτάζω αν έχω ψιλά, το χέρι μου πιάνει/
Μου λέει μόνο πως με ρωτά, μήπως πεθάνει
Ξανά, ξανά...

Ο γέρος μιλάει δυνατά, φωνάζει και λέει/
Που πήγανε όλα σκατά, δεν ξέρει τι φταίει/
Πολέμησε για τα παιδιά και για ένα σπίτι
Τον λένε αλήτη, "φύγε, ρε αλήτη!"

Μα ο γέρος γυρνά, τους γελά
Βγάζει ένα όπλο
Και περνά στο μετά..."

(Η μπαλάντα του γέρου, Γ. Κότσιρας)

#refugeeswelcome

#refugeeswelcome is a project/response made by sixteen Musical Theatre students at the University of Portsmouth to artist’s Nikos Papadopoulos’ work Plasticobilism, which was exhibited in outdoors spaces in Portsmouth during the event Look Up. As part of their Devised Project Unit, the students participated in the Coffee Shop Conversation #refugeeswelcome: citizens of Europe, which included a discussion about movement in Europe, identity and citizenship with Nikos Papadopoulos, Dr. Nora Siklodi (Lecturer in Politics & European Studies), Evi Stamatiou (artist) and members of the public. During the conversation the students discussed with Nikos Papadopoulos about what inspired his work and also about their own engagement with the refugee crisis. During the next stage of the project, they engaged with Nikos’ artwork in the public spaces and started developing site-specific movement. The site-specific movement was later transferred into the studio, where they experimented with multimedia on stage, shadow theatre and storytelling practices. The last draft of their work was filmed and edited by Evi Stamatiou with the purpose to move audiences about the stories of refugees.

Part of Journeys Festival International 2016, produced ArtReach supported by Arts Council England journeysfestival.com/ #journeysfest';

https://vimeo.com/196810461

«Plasticobilism: Τέχνη και Ακτιβισμός - artivism» στον 9.58 FM της ΕΡΤ3.

Ο εμπνευστής και δημιουργός του Plasticobilism Νίκος Παπαδόπουλος, διδάκτωρ Αστροφυσικής του ΑΠΘ και επαγγελματίας σεναριογράφος τηλεοπτικών σειρών καλεσμένος στο studio του 9,58 Fm Ερτ3 μιλάει για την «ιδεολογία της πλαστικής σάτιρας», τις αναπαραστάσεις που έχει δημιουργήσει σαν καθρέφτη της σκληρής πραγματικότητας, τη νομική διένεξη με τη γερμανική PLAYMOBIL κ.ά. 
Με την Φωτεινή Μπαλογιάννη.

ΦΩΝΗ 9.11.2016

Γέρε χρόνε φύγε τώρα.

ΦΤΑΝΕΙ η δική σου η σειρά.
Ήρθε ο νέος με τα "δώρα"...

Άδειος Βασίλης.

Η προσφυγιά ξημερώνεται σε φάτνες.

Η προσφυγιά γεννάει χριστούς.
Καλά Χριστούγεννα.

Καληνύχτα άρχοντες.

Το μέλλον ανήκει σ' αυτά.
Και τα παιδιά δεν θέλουν άρχοντες.

Réveillon en Europe.

MERRY ATMAS!

Τσάκισέ τον.

Σάτιρα στη σάτιρα της εξουσίας.

Save Aleppo.

Για τον Αλέξανδρο.

Σήμερα θα ήταν 23 χρόνων...

They will not force us,

they will stop degrading us.
They will not control us,
we will be victorious!

Καμία πρόφαση, μόνο πρόσβαση.

ΠΑΝΤΟΥ.

Στην αναισθησία υπάρχουν αδιέξοδα.

Για την παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Για την παγκόσμια ημέρα κατά της Σκλαβιάς.

Καλή λευτεριά.

Don't be a dick.

Dress up!
For world AIDS day.

Πολεμήστε το AIDS, αγκαλιάστε τα θύματά του.

For world AIDS day.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

International day of Solidarity with the Palestinian People.

Hasta la victoria siempre...

"It's not his fault, he loves me..."


NO SILENCE, NO VIOLENCE.

Any given Greek Friday.

Black Everyday.

Unfuck this fucking hell.

World Television Day.

Τίποτα δεν τέλειωσε το '73...

Προσκύνημα.

"Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου,
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού.
Πάμε να δεις την αυλή που μεγάλωσαν,
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού.
Πάμε να δεις τα παιδιά που κοιμήθηκαν...

Δυο παιδιά ερωτευμένα,
δυο παιδιά του καημού.

Ορέστη απ' τον Βόλο,
Μαρία απ' την Σπάρτη,
γυρεύω τον γιο μου.
Μαρία απ' την Σπάρτη,
Ορέστη απ' τον Βόλο,
την κόρη μου θέλω."

Το Πολυτεχνείο ζει.


Εν τάφω.

Dance me to the end of love.

Dance me to the end of all.

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

"Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω.
Το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου."

Γιάννης Ρίτσος για το πριν, το τώρα και το πάντα.

Hate, the planet leader.

Η Φωνή μας έχει ΔΥΝΑΜΗ.


No rope, no hope.

#USElections2016

Ζαμέ των ζαμών.


Breasts feed babies.

Normalize breastfeeding.

Ανασχηματισμός.

Κανένας μόνος.

"Στις 21 Οκτωβρίου 2012, μια διαδήλωση περισσότερων από 2.500 ανθρώπων διέσχισε 8 χιλιόμετρα μέσα στο δάσος του Κακάβου, μέχρι τις Σκουριές. Τους περίμενε μια μαινόμενη στρατιά πάνοπλων αστυνομικών, παραφωνία μέσα στο αρχέγονο δάσος, με εντολές να τους διαλύσουν. Εξαπέλυσαν μια επίθεση απίστευτης βίας στους διαδηλωτές, με ανθρωποκυνηγητό χιλιομέτρων, ξυλοδαρμούς, χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης μέσα στο δάσος, καταστρέφοντας αυτοκίνητα και τραυματίζοντας ανθρώπους, χωρίς να τους έχει δοθεί η παραμικρή αφορμή. Με λύσσα που δεν δικαιολογείται με την κοινή λογική -και που σόκαρε ακόμη και κάποιους αστυνομικούς- οι άντρες των ΜΑΤ χτύπησαν ηλικιωμένους, κακοποίησαν συλληφθέντες, και επιτέθηκαν επανειλημμένα σε διαδηλωτές ενόσω υποχωρούσαν. Μέχρι σήμερα καμία Ένορκη Διοικητική Εξέταση ή άλλη διοικητική πράξη δεν έδωσε εξηγήσεις και δεν βρήκε κανέναν υπεύθυνο να λογοδοτήσει για την εγκληματική αυτή απόπειρα τρομοκράτησης του κινήματος.

Στις 21 Οκτωβρίου 2012, 14 συναγωνιστές/ριες μας συνελήφθησαν ως κομμάτι του σχεδίου να ποινικοποιηθούν οι αγώνες μας. Ύστερα από την πρωτόδικη εκδίκαση αυτής της υπόθεσης 10 άτομα έχουν ήδη αθωωθεί ενώ τα υπόλοιπα 4 καταδικάστηκαν και ζήτησαν έφεση.

Έτσι, την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου από τους 4 καταδικασθέντες, οι 3 δικάζονται στο εφετείο Θεσσαλονίκης.

Μαζί τους δικαζόμαστε όλοι. Όλοι όσοι ήμασταν στις Σκουριές εκείνη τη μέρα.
Όλοι όσοι διαδηλώνουμε, διαμαρτυρόμαστε, διεκδικούμε το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή.
Θα είμαστε όλοι εκεί, 10 Νοεμβρίου μέσα στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, δίπλα στους συναγωνιστές μας, για να φωνάξουμε για το δίκιο του αγώνα και των ανθρώπων του."

Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής - Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.

"Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας".

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

World savings day.

ATM saves.

Για τον Λειβαδίτη.

Σαν σήμερα δεν έφυγε ποτέ.

Greek Epos.

Εθνική επΑΙτειος.

Το ΟΧΙ. Άλλο.

Ωδή στον Στέφανο Βελδεμίρη.

Σαν σήμερα πριν από 55 χρόνια ακριβώς, στις 26 Οκτωβρίου 1961, δολοφονήθηκε ο Στέφανος Βελδεμίρης από όπλο χωροφύλακα.
Πρόκειται για έναν από τους αφανείς ήρωες, που πλήρωσαν με τη ζωή τους τα πιστεύω, την ιδεολογία και τη στάση ζωής τους, αλλά σήμερα τα ονόματά τους είναι παντελώς άγνωστα και ξεχασμένα.

Όχι, όμως, απ' όλους.

Και να ήθελα να ξεχάσω τον Βελδεμίρη και την ιστορία του δεν μπορώ, αφού το σημείο όπου δολοφονήθηκε απέχει μόλις ένα λεπτό από το σπίτι μου.

Πριν από τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο "Περικλής", δηλαδή το σχέδιο με στόχο την άσκηση συστηματικής βίας για τη μείωση της επιρροής της ΕΔΑ και την συνακόλουθη αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος προς όφελος της ΕΡΕ, σχέδιο το οποίο είχαν καταρτίσει κρατικές υπηρεσίες και παρακρατικοί μηχανισμοί.

Με την προκήρυξη των εκλογών, στις 20 Σεπτεμβρίου 1961, άρχισαν οργανωμένα επεισόδια εναντίον της ΕΔΑ, τα οποία έλαβαν τεράστια έκταση και κορυφώθηκαν με τις δολοφονίες των δύο στελεχών της Νεολαίας της ΕΔΑ.

Στις 26 Οκτωβρίου του 1961, ο Βελδεμίρης μαζί με τον στενό του φίλο και σύντροφό του στη Νεολαία της ΕΔΑ, Μόρφη Στεφούδη, μπαίνουν σε ένα ταξί και σπορπούν προκηρύξεις της αριστεράς στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, καλώντας το λαό να αντισταθεί στις εκλογές της βίας και νοθείας της 29ης του μηνός.

Οι δύο σύντροφοι περνούν από διάφορες συνοικίες και όταν φτάνουν στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, ο δολοφόνος αστυνομικός πυροβολεί κατά του αυτοκινήτου. Δυο σφαίρες βρίσκουν το Βελδεμίρη στο πίσω μέρος του κεφαλιού και πέφτει νεκρός στην αγκαλιά του συντρόφου του Μ. Στεφούδη. Η κηδεία του δολοφονημένου αγωνιστή γίνεται σε συνθήκες άγριας τρομοκρατίας, νύχτα κατά παράβαση κάθε θρησκευτικού κανόνα και ενώ η αστυνομία αρνείται στους γονείς του νεκρού να παρευρεθούν. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες οργισμένου λαού έξω από το νεκροταφείο φωνάζουν επί ώρες και επαναλαμβανόμενα: "Δολοφόνοι".

Ο Στέφανος Βελδεμίρης ήταν μόλις 24 ετών.

Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε για την οικογένεια του εκλιπόντος το ποίημα: "Ωδή στον Στέφανο Βελδεμίρη".
Το ποίημα αυτό του Ρίτσου ήταν ανέκδοτο.

"Στέφανε, αγκαθοστέφανε,
το αγκάθινο στέφανο
στο μέτωπό σου
πελώριο φωτοστέφανο
στους κροτάφους του σύμπαντος.

Στέφανε, αιματοστέφανε,
τα ματωμένα 24 χρόνια σου,
24 απέραντα χρώματα
στον ορίζοντα.

Στέφανε, αστεροστέφανε,
έκλαψε η νύχτα όλα τα αστέρια της στο γυμνό σώμα σου.
ενώ μεσ' απ' τα σταυρωμένα χέρια σου το περιστέρι της νεότητάς σου
έφευγε μεταφέροντας
τ' άσπρο και ρόδινο στέφανο
για της αυγής το μέτωπο.

Στέφανε, αστέφανε,
στεφανωμένε της αιωνιότητας,
επάνω στο μικρό τραπέζι σου
με το σφυρί, την πένσα και το κατσαβίδι σου
μαδάνε τα πορτοκαλάνθια τους οι μέρες μας.

Στέφανε, εργατοστέφανε,
η πέτσινη τσάντα σου
με τα εργαλεία της δουλειάς σου
και με το περιγιάλι της Θεσσαλονίκης σου
σα μια κουλούρα συρματόσκοινο
στου φεγγαριού το χέρι απόψε κρέμεται.

Και δε φοβόμαστε πια, Στέφανε
μη και κοπεί το φως
μη κι απομείνουμε στη μέση
καθώς διαβάζουμε τον ύμνο της ελευθερίας
που υπέγραψες με το αίμα σου.

Στέφανε, φωτοστέφανε,
με τη γαλάζια φόρμα σου
τη σκάλα της αθανασίας ανέβηκες
και ορθός με το λαμπρό ατσαλινό σου μεσ' απ' τις σιωπηλές πληγές μας πέρασες
το ασύντριφτο καλώδιο
για το μεθαυριανό
ηλεκτροφωτισμό του Κόσμου Στέφανε".

Cancel Cancer.

Η χαμένη αθωότητα.