"Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια".

Τα απίστευτα λόγια σου με σοκάρουν, αλλά αυτό δεν είναι είδηση.
Σε ευχαριστώ ολόψυχα για την εξαιρετική τιμή. Γιατί αυτή είναι όλη δική μου.
"Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια".
Τα σέβη μου, Panagiotis Hadjistefanou!

"Είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης ο Plasticobilism- θα σκίζονται τα μουσεία για την δουλειά του, οι σοβαροί συλλέκτες θα έπρεπε ήδη να χτυπιούνται ποιος θα πρωτοπάρει έργο του. Πρόκειται για το εξελικτικό στάδιο που προέκυψε από την διασταύρωση του Delacroix και του Jeff Koons. Είναι εθνικής και ιστορικής σημασίας τα έργα του, αλλά και καλλιτεχνικά άρτια. Αν είχα λεφτά θα ήμουν σίγουρα ένας από τους Μαικήνες του. Προς το παρόν είναι μεγάλη μου τιμή που καταδέχεται το Νόστιμον ἦμαρ για να δημοσιεύει τα αριστουργήματά του.
Η κατάκτηση επί του εννοιολογικού πεδίου εκ μέρους του Plasticobilism έγκειται στο γεγονός ότι εμβολιάζει την ανθρωπιστική διαμαρτυρία του Delacroix στο ιδιωτικό πένθος που εκφράζουν τα μνημεία στην προδομένη αθωότητα που κατασκευάζει ο Koons.
Και ο Koons και ο Delacroix είναι σπαραχτικοί καλλιτέχνες, εστιάζουν στην συνείδηση της απόγνωσης, η διαφορά τους είναι ότι ο πρώτος κοιτάει την δημόσια σφαίρα, ο δεύτερος πενθεί το παιδί που πέθανε μέσα του. Ο δολοφόνος παραμένει πάντα ο ίδιος, η πραγματικότητα που εκδικείται με γλαφυρό πάντα τρόπο - στην πρώτη περίπτωση μια αυτοκρατορικής αίγλης φάμπρικα θανάτου, στην δεύτερη ένα ζαχαρωτό σπίτι όπου ο Χάνσελ και η Γκρέτελ θα συναντήσουν τον θάνατο που καραδοκεί υποδυόμενος την τεχνητή ευφορία.
Αυτή η εικαστική και θεωρητική γέφυρα που χτίζεται μεταξύ του δημόσιου - δη του καταγγελτικού - και του εσωστρεφούς θρήνου είναι ριζοσπαστική κατάκτηση εκ μέρους του Πλαστικόμπιλισμ."

Το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ.

Εμείς τελειώνουμε.

MPROSTA is the new TINA.

"Μόνο μπροστά",
"τώρα πάμε μπροστά",
"η Ελλάδα μπροστά",
σε εξαπατώ στα μάτια σου μπροστά.

Μαύρη ζώνη.

Η ΕΡΤ3 ρίχνει "μαύρο" στην εκπομπή Zona Rossa, 

που για περισσότερο από 15 μήνες έδινε βήμα και φωνή σε όσους αγωνίζονται.
Πρώτη φορά μαυριστερά.

Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς.

Και η Ευρώπη είναι γεμάτη με ναυάγια.

Για κάθε δάκρυ υπάρχει μια ίση και αντίθετη δράση.

Vote is in the air.

Το μόνο πτυχίο εν Ελλάδι.

Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που ΔΕΝ μπήκαν στα πανεπιστήμια 

και πήραν πρώτοι το κρατικό πτυχίο.
Αυτό που οι "επιτυχόντες" θα πάρουν σε καμιά πενταετία.

Desk, couch, coffin.

There is no alternative, kid.
...Or maybe there is?

Η κραυγή είναι χρυσός.

#Save Skouries

Ο αγώνας είναι χρυσός.

Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει.

Σκουριές, προεκλογική περίοδος Σεπτεμβρίου 2015.
Τα ΜΑΤ, που τάχα θα καταργούσε αυτή η "αριστερή" κυβέρνηση, επιτίθενται άγρια στους ανθρώπους που υπερασπίζονται το περιβάλλον και διαδηλώνουν εναντίον μιας παράνομης εγκατάστασης, που αυτή η "αριστερή" κυβέρνηση τάχα ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας της.
Η "αριστερή" κυβέρνηση θα λάβει την ηχηρή απάντησή της (και) στις εκλογές.
Κατά τα λοιπά, ψάχνουμε ένα σύνθημα σε -όνι να τελειώνει.

Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.

Στα αδιέξοδα δεν υπάρχει δημοκρατία.

Ή μήπως ΟΧΙ;

Μην κάνεις εκλογές, αν δεν θες ν' ακούς τον λαό.

Γιατί θα τον ακούς.
Μέχρι να σε ξεκουφάνει.

We are all migrants.

Δώδεκα*, η ελπίδα μου κρεμάστηκε.

Πρώτη φορά η ελπίδα πέθανε πρώτη.
*Ιουλίου

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #8

Η "Παναγία" Μερκελεούσα.

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #7

Η "Παναγία" Φοροβλύτισσα.
(από Σεπτέμβρη θαυματουργεί)

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #6

Η "Παναγία" Μεταναστεύτρια.

Εσύ τι βλέπεις;

Τήνος, γονατισμένος προσκυνητής που νιώθει να αγγίζει το Θείο εκπληρώνοντας το τάμα του προς την Μεγαλόχαρη
ή
Κως, γονατισμένος πρόσφυγας που η γυναίκα του τον βοηθά να βγει κι αυτός στη στεριά εκπληρώνοντας το τάμα του προς την Επιβίωση.

Δεκαπενταύγουστος.

Και η Παναγιά μαζί μας...

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #5

Η "Παναγία" Δραχμολάγνα.

Το 62% ενός λαού το είπε.

Τελευταία ευκαιρία να τον ακούσετε.

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #4

Η "Παναγία" Ανεργοκρατούσα.

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #3

Η "Παναγία" Δεξιά.
(New Syriza logo by Wonder Jlaw 3)

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης #2

Η "Παναγία" της ΤΙΝΑ.

Οι "Παναγίες" της κυβέρνησης.

Η "Παναγία" Μνημονιοκρατούσα.
(πρώτη φορά στο αριστερό)

So, are you enjoying my country?

Sorry, did I ruin your vacation?

Και η απείρως πιο αδυσώπητη πραγματικότητα...

Τα screensaver του λαού.

Η μεταμόρφωση του "σωτήρα".

Όχι άλλο σώσιμο!

Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση.

(Ξεριζώστε ό,τι πράσινο φυτρώνει, ΜΓΔ.)

Beach please.

Οι παραλίες ανήκουν σε ΟΛΟΥΣ.
Για να τις κολυμπούν, όχι απλώς να τις βλέπουν.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Και υπάρχουν φορές που έχει το σχήμα μπάλας...

Εμπνευσμένο από το κείμενο της Katerina Dima:
"Προσοχή ακολουθεί σκληρό μελό.

Χτες πήγαμε μαζί με έναν «μπαχαλάκια» στο Πεδίον του Άρεως.
(Ορισμός του «μπαχαλάκια»: νέος σε ηλικία σύντροφος που είναι πάντα στην πρώτη γραμμή στους δρόμους, και που τα 8 ευρώ που είχε, αντί να τα δώσει να πάρει κάρτα κινητού, που ούτε αναπάντητη δεν μπορεί να κάνει, τα διέθεσε για νερά και μπισκότα, που αγοράσαμε μαζί με κάποια χρήματα του ταμείου «Συγγενών και Φίλων Κρατούμενων και Διωκόμενων Αγωνιστών» τα φορτώσαμε -τα φόρτωσε δηλαδή- στο αμάξι μου και τα πήγαμε στους πρόσφυγες).
Όταν ετοιμαζόμασταν πια να φύγουμε ένιωσα ένα μαλακό σκούντημα πίσω μου. Γύρισα κι είδα μια μελαχροινή μικρούλα με κάτι ματάρες που τύφλα να’χει το προχτεσινό ψευτομπλου-μουν που άρχισε να μου λέει δειλά, με φωνή που ίσα ακουγόταν «τοπ... τοπ» περιγράφοντας με τα χέρια της κάτι στρογγυλό. Κατάλαβα ότι μου ζητούσε τόπι δηλαδή μπάλα. Έμαθα το όνομά της από τους μεταφραστές και της είπα: «Φατιμά, θα γυρίσω να σου φέρω ένα τόπι».
Αμέσως μετά πήγαμε με τον σύντροφο σε ένα σημείο συλλογής προϊόντων αλλά δεν χρειάζονταν βοήθεια για μεταφορά. Θα μπορούσα λοιπόν απλά να είχα πάει να βοηθήσω σε κάποια άλλη σχετική δουλειά, σκεπτόμενη ότι δεν αξίζει τον κόπο να γυρίσω μόνο για μια μπάλα, κι ότι θα την πήγαινα την επόμενη φορά. Όμως αγνόησα αυτή την ορθολογιστική σκέψη, πήρα 3 μπάλες που βρήκα μέσα από μια σακούλα με πολλές και γυρίσαμε στο Πεδίον του Άρεως.
Η μικρή δεν είχε κουνηθεί από τη θέση της, ήταν εκεί που την είχα αφήσει. Πηγαίνοντας προς το μέρος της, έσωσα τελευταία στιγμή τη μία μπάλα από τα χέρια κάτι εικοσάχρονων που την είχαν μισοβουτήξει από τον σύντροφο -απ’ αυτόν δηλαδή που η κοινή γνώμη αποκαλεί «μπαχαλάκια» και που είναι τόσο ψυχούλα δεν του έκανε καρδιά να πει όχι- ενώ εγώ η-πες-με-και-bitch δεν δίστασα να του γνέψω ότι η μπάλα είναι για τα πιτσιρίκια. Προχωρήσαμε κι έδωσα μία στη Φατιμά, ενώ ο εικοσάρης με ακολουθούσε ακόμα για την άλλη του ποδοσφαίρου. Την ίδια στιγμή ένα αγοράκι περίπου 10 χρονών με πλησίασε, άγγιξε τη μπάλα και μετά έδειξε τον εαυτό του, κοιτάζοντάς με με αγωνία. «Έλα, πιάσε» του έκανα και του την πάσσσαρα.
Τον τρόπο που αγκάλιασε αυτή τη μπάλα, το βλέμμα του κρατώντας την, και την τρεχάλα που έβαλε κουλουριασμένος από πάνω της σαν να την προστάτευε με το σώμα του, ειλικρινά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ... Είδα μέσα τους όλη την ταλαιπωρία, τις σάπιες βάρκες, τα ξεχαρβαλωμένα φορτηγά, τα ματωμένα πόδια, την πείνα, το κλάμα, το θάνατο της ληστεμένης του παιδικής ηλικίας - όλα μέσα σε κάθε δρασκελιά απ’ το τρεχαλητό που έβαλε για να φτάσει στους φίλους του αγκαλιά μ' αυτή τη μπάλα για να μπορέσουν επιτέλους να παίξουν... Απ’ τα μάτια μου πέρασε φευγαλέα η εικόνα των τεσσάρων πιτσιρικάδων που τόσο λαχτάρησαν κι εκείνοι να παίξουν μπάλα εκείνη την άθλια μέρα στην παραλία της Γάζας...
Τη μικρότερη μπαλίτσα την πήρε ένα δίχρονο που άνοιξε τα χεράκια του προς τα πάνω για την πιάσει, κι απομακρύνθηκε τρεκλίζοντας από χαρά.
Φεύγοντας ήξερα ότι αυτή η εικόνα του πιτσιρικά με τη μπάλα αγκαλιά να τρέχει, θα μείνει χαραγμένη μέσα μου πιο έντονα από πολλές ετερόκλητες εικόνες που έφτασα ως την άκρη του κόσμου να μαζέψω, στα ταξίδια που έκανα.
Κι η ειρωνεία είναι πως αυτήν την εικόνα, που χαράχτηκε σε ένα δικό της ανεξίτηλο καρέ τη μάζεψα πλάι στο σπίτι μου, απλά και μόνο επειδή δεν έσπασα την -φαινομενικά ασήμαντη- υπόσχεση σε ένα παιδί, όταν υπήρχαν τόσες άλλες σημαντικότερες δουλειές να γίνουν.

Ένιωσα για άλλη μια φορά να επαληθεύεται αυτό που πάντα πίστευα - πως "η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια". Γι' αυτό η πιο ολέθρια πληγή στο σώμα του πλανήτη είναι να σπας την υπόσχεσή σου σε ένα παιδί.
Γιατί αυτή την αίσθηση της απογοήτευσης, της προδοσίας, της ματαίωσης, θα την κουβαλάει και θα την θυμάται πάντα.
Κι αυτήν θα έχει μέσα του την ώρα που θα διαμορφώνει την συνείδησή του απέναντι στην ανθρωπότητα."

Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!

Όπως και σαν την "Αριστερά".
Only WE can Save Skouries.