Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Και υπάρχουν φορές που έχει το σχήμα μπάλας...

Εμπνευσμένο από το κείμενο της Katerina Dima:
"Προσοχή ακολουθεί σκληρό μελό.

Χτες πήγαμε μαζί με έναν «μπαχαλάκια» στο Πεδίον του Άρεως.
(Ορισμός του «μπαχαλάκια»: νέος σε ηλικία σύντροφος που είναι πάντα στην πρώτη γραμμή στους δρόμους, και που τα 8 ευρώ που είχε, αντί να τα δώσει να πάρει κάρτα κινητού, που ούτε αναπάντητη δεν μπορεί να κάνει, τα διέθεσε για νερά και μπισκότα, που αγοράσαμε μαζί με κάποια χρήματα του ταμείου «Συγγενών και Φίλων Κρατούμενων και Διωκόμενων Αγωνιστών» τα φορτώσαμε -τα φόρτωσε δηλαδή- στο αμάξι μου και τα πήγαμε στους πρόσφυγες).
Όταν ετοιμαζόμασταν πια να φύγουμε ένιωσα ένα μαλακό σκούντημα πίσω μου. Γύρισα κι είδα μια μελαχροινή μικρούλα με κάτι ματάρες που τύφλα να’χει το προχτεσινό ψευτομπλου-μουν που άρχισε να μου λέει δειλά, με φωνή που ίσα ακουγόταν «τοπ... τοπ» περιγράφοντας με τα χέρια της κάτι στρογγυλό. Κατάλαβα ότι μου ζητούσε τόπι δηλαδή μπάλα. Έμαθα το όνομά της από τους μεταφραστές και της είπα: «Φατιμά, θα γυρίσω να σου φέρω ένα τόπι».
Αμέσως μετά πήγαμε με τον σύντροφο σε ένα σημείο συλλογής προϊόντων αλλά δεν χρειάζονταν βοήθεια για μεταφορά. Θα μπορούσα λοιπόν απλά να είχα πάει να βοηθήσω σε κάποια άλλη σχετική δουλειά, σκεπτόμενη ότι δεν αξίζει τον κόπο να γυρίσω μόνο για μια μπάλα, κι ότι θα την πήγαινα την επόμενη φορά. Όμως αγνόησα αυτή την ορθολογιστική σκέψη, πήρα 3 μπάλες που βρήκα μέσα από μια σακούλα με πολλές και γυρίσαμε στο Πεδίον του Άρεως.
Η μικρή δεν είχε κουνηθεί από τη θέση της, ήταν εκεί που την είχα αφήσει. Πηγαίνοντας προς το μέρος της, έσωσα τελευταία στιγμή τη μία μπάλα από τα χέρια κάτι εικοσάχρονων που την είχαν μισοβουτήξει από τον σύντροφο -απ’ αυτόν δηλαδή που η κοινή γνώμη αποκαλεί «μπαχαλάκια» και που είναι τόσο ψυχούλα δεν του έκανε καρδιά να πει όχι- ενώ εγώ η-πες-με-και-bitch δεν δίστασα να του γνέψω ότι η μπάλα είναι για τα πιτσιρίκια. Προχωρήσαμε κι έδωσα μία στη Φατιμά, ενώ ο εικοσάρης με ακολουθούσε ακόμα για την άλλη του ποδοσφαίρου. Την ίδια στιγμή ένα αγοράκι περίπου 10 χρονών με πλησίασε, άγγιξε τη μπάλα και μετά έδειξε τον εαυτό του, κοιτάζοντάς με με αγωνία. «Έλα, πιάσε» του έκανα και του την πάσσσαρα.
Τον τρόπο που αγκάλιασε αυτή τη μπάλα, το βλέμμα του κρατώντας την, και την τρεχάλα που έβαλε κουλουριασμένος από πάνω της σαν να την προστάτευε με το σώμα του, ειλικρινά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ... Είδα μέσα τους όλη την ταλαιπωρία, τις σάπιες βάρκες, τα ξεχαρβαλωμένα φορτηγά, τα ματωμένα πόδια, την πείνα, το κλάμα, το θάνατο της ληστεμένης του παιδικής ηλικίας - όλα μέσα σε κάθε δρασκελιά απ’ το τρεχαλητό που έβαλε για να φτάσει στους φίλους του αγκαλιά μ' αυτή τη μπάλα για να μπορέσουν επιτέλους να παίξουν... Απ’ τα μάτια μου πέρασε φευγαλέα η εικόνα των τεσσάρων πιτσιρικάδων που τόσο λαχτάρησαν κι εκείνοι να παίξουν μπάλα εκείνη την άθλια μέρα στην παραλία της Γάζας...
Τη μικρότερη μπαλίτσα την πήρε ένα δίχρονο που άνοιξε τα χεράκια του προς τα πάνω για την πιάσει, κι απομακρύνθηκε τρεκλίζοντας από χαρά.
Φεύγοντας ήξερα ότι αυτή η εικόνα του πιτσιρικά με τη μπάλα αγκαλιά να τρέχει, θα μείνει χαραγμένη μέσα μου πιο έντονα από πολλές ετερόκλητες εικόνες που έφτασα ως την άκρη του κόσμου να μαζέψω, στα ταξίδια που έκανα.
Κι η ειρωνεία είναι πως αυτήν την εικόνα, που χαράχτηκε σε ένα δικό της ανεξίτηλο καρέ τη μάζεψα πλάι στο σπίτι μου, απλά και μόνο επειδή δεν έσπασα την -φαινομενικά ασήμαντη- υπόσχεση σε ένα παιδί, όταν υπήρχαν τόσες άλλες σημαντικότερες δουλειές να γίνουν.

Ένιωσα για άλλη μια φορά να επαληθεύεται αυτό που πάντα πίστευα - πως "η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια". Γι' αυτό η πιο ολέθρια πληγή στο σώμα του πλανήτη είναι να σπας την υπόσχεσή σου σε ένα παιδί.
Γιατί αυτή την αίσθηση της απογοήτευσης, της προδοσίας, της ματαίωσης, θα την κουβαλάει και θα την θυμάται πάντα.
Κι αυτήν θα έχει μέσα του την ώρα που θα διαμορφώνει την συνείδησή του απέναντι στην ανθρωπότητα."